Në një seancë të fundit të Shtabit të Këshillit Suprem të të Drejtave të Njeriut të regjimit iranian, zyrtarët e regjimit diskutuan shqetësimet e tyre në lidhje me të dhënat e të drejtave të njeriut që u kanë shkelur.
Nuk është çudi që në mesin e të pranishmëve në takim ishin gjashtë zyrtarë të cilët tashmë kanë sanksione individuale ndaj tyre për shkelje të të drejtave të njeriut në Shtetet e Bashkuara dhe Bashkimin Evropian.
Ndër të pranishmit në seancë ishin: shefi i gjyqësorit të regjimit Gholam Hossein Mohseni Ejei, i cili drejtoi mbledhjen; Ali Shamkhani, Sekretar i Këshillit të Lartë të Sigurisë Kombëtare; Ministri i Jashtëm Hossein Amir Abdollahian; Ministri i Inteligjencës Esmail Khatib; Ministri i Brendshëm Ahmad Vahidi; Ministri i Kulturës, Mohammad Mehdi Esmaili; dhe Ministri i Drejtësisë Amin Hossein Rahimi.
Tema e diskutimit ishte sfidat me të cilat përballet regjimi në fushën e të drejtave të njeriut. Por kjo nuk ishte një seancë rreth asaj se si të përmirësohej situata e të drejtave të njeriut në Iran, por si të trajtohej reagimi me të cilin po përballen mullahët në lidhje me të dhënat e tij të tmerrshme të të drejtave të njeriut.
Gjatë seancës, Ejei deklaroi se regjimit i janë vendosur disa kushte për të drejtat e njeriut dhe se ‘armiqtë’ po bëjnë presion mbi regjimin për t’u bindur. Ai sugjeroi që regjimi duhet të marrë një qëndrim ‘aktiv dhe ofendues’, në vend të një ‘qasjeje pasive’ ndaj çështjeve të të drejtave të njeriut.
Shamkhani ngriti çështjen se regjimi është ‘nën zjarr për shkelje të të drejtave të njeriut’, ndërsa Esmaili sugjeroi se regjimi duhet ‘të kalojë nga mbrojtja në sulm’ në lidhje me çështjet e të drejtave të njeriut.
Pyetja është se për çfarë shqetësohet regjimi dhe pse zyrtarët e tij po përpiqen befas të bëjnë këto vërejtje për situatën e të drejtave të njeriut në vend? Ndër ngjarjet e dukshme që po ndodhin aktualisht, lidhur me çështjet e të drejtave të njeriut në Iran, është gjyqi në vazhdim i ish-zyrtarit të burgut iranian Hamid Noury në Suedi për përfshirjen e tij në masakrën e vitit 1988 të mbi 30,000 të burgosurve politikë.
Ky gjyq ka nxjerrë në pah shtrirjen e krimeve të regjimit kundër njerëzimit gjatë katër dekadave. Gjatë rezolutës së fundit të 68-të të Asamblesë së Përgjithshme të OKB-së, abuzimet e regjimit të të drejtave të njeriut u dënuan gjerësisht, ndërsa një grup pune i OKB-së ka kërkuar që të kryhet një hetim i pavarur në lidhje me masakrën e vitit 1988.
Regjimi nuk ka synime të përmirësojë situatën e të drejtave të njeriut në Iran, veçanërisht kur ata vazhdojnë të mbajnë pushtetin përmes taktikave të tyre të arrestimeve, dhunës, burgosjeve, torturave dhe ekzekutimeve.
Me shoqërinë iraniane në prag të shpërthimit të madh, nëse regjimi do të lehtësonte shkeljet e tyre të të drejtave të njeriut, protestat masive që pasuan ka të ngjarë t’i rrëzonin ato, një skenar që regjimi është i dëshpëruar ta shmangë me çdo kusht.
