Tre ditë pas një konflikti shkatërrues 12-ditor dhe një armëpushimi të ndërmjetësuar nga SHBA-ja, Udhëheqësi Suprem i regjimit iranian, Ali Khamenei, më në fund doli nga vendi i tij i fshehur me një mesazh video. Adresa e tij e regjistruar paraprakisht në video nuk ishte një deklaratë triumfuese, por e një përpjekjeje të dëshpëruar për të shndërruar një pengesë katastrofike ushtarake dhe politike në një fitore fiktive.
Me mbi 600 iranianë të vrarë dhe infrastrukturën bërthamore të regjimit në rrënoja, narrativat qesharake dhe urimet boshe të Khameneit ishin një përpjekje transparente për të shpëtuar fytyrën para një audience vendase dhe ndërkombëtare që e di të vërtetën.
Miti i një armiku të “shtypur”
Në fjalimin e tij, Khamenei pretendoi me guxim se “regjimi sionist… ishte pothuajse i shkatërruar dhe i shtypur” nga fuqia e regjimit të tij. Ky pohim është në kontrast të fortë me realitetin e zymtë në terren. Konflikti pa asetet më kritike strategjike të Iranit të shënjestruara, me sulme masive bombarduese të SHBA-së që goditën objektin e tij kryesor bërthamor në Fordow me bomba bunker-shkatërruese. Ndërsa Khamenei mburrej me fitoren, vëzhguesit ndërkombëtarë konfirmuan dëmin e madh. Kreu i mbikëqyrësit bërthamor të OKB-së, Drejtori i IAEA-së, Rafael Grossi, deklaroi se dëmi në objektet bërthamore të Iranit “është shumë, shumë, shumë i konsiderueshëm”. Edhe zëdhënësi i Ministrisë së Jashtme të regjimit u detyrua të pranonte, “instalimet tona bërthamore janë dëmtuar rëndë, kjo është e sigurt”.
“Shuplaka e ashpër” që ishte një manovër e koordinuar
Qendra kryesore e propagandës së Khameneit ishte pretendimi se Irani “i dha një shuplakë Amerikës” me një sulm me raketa në bazën ajrore Al Udeid në Katar. Ai e portretizoi këtë si një goditje të rëndësishme hakmarrëse, provë se Irani “ka qasje në qendrat e rëndësishme të SHBA-së në rajon dhe mund të veprojë kundër tyre sa herë që e sheh të nevojshme”. Megjithatë, ky rrëfim u shemb kur Presidenti i SHBA-së Donald Trump zbuloi se sulmi ishte një manovër e parapërgatitur. Teherani kishte dhënë paralajmërim paraprak për sulmin, duke i lejuar SHBA-së të evakuonte plotësisht bazën për t’u siguruar që nuk kishte viktima. Ajo që Khamenei paraqiti si një shfaqje force, në fakt, ishte një shfaqje teatri e koordinuar me kujdes, e projektuar për të dhënë iluzionin e hakmarrjes pa ndonjë pasojë të vërtetë.
Duke u dukur i lodhur dhe duke folur me një zë të ngjirur, Khamenei projektoi imazhin e një udhëheqësi nën një presion të madh. Retorika e tij sfiduese ishte një vello e hollë për dobësinë e thellë të regjimit.
Beteja e vërtetë është midis popullit iranian dhe regjimit.
Ndërsa Khamenei përdor retorikën dhe pretendon se e ka shtypur Izraelin dhe i ka dhënë një “shuplakë të ashpër” Amerikës, për sa i përket popullit iranian dhe rebelëve liridashës, shqetësimi kryesor i popullit iranian mbetet i njëjtë: Përmbysja e regjimit dhe krijimi i një republike demokratike. Fjalët boshe të Khameneit nuk mund ta heshtin këtë thirrje.
Armëpushimi, i mirëpritur nga Rezistenca Iraniane, i ka dhënë fund luftës së huaj, por duke vepruar kështu, ai ka sqaruar konfliktin e vërtetë me të cilin përballet Irani. Siç deklaroi znj. Maryam Rajavi, Presidente e zgjedhur e Këshillit Kombëtar të Rezistencës së Iranit, fundi i luftës është “një hap përpara për opsionin e tretë: as luftë, as paqësim. Le ta rrëzojë vetë populli i Iranit, në betejën e fatit, Khamenein dhe diktaturën”. Luftënxitja dhe propaganda e regjimit nuk mund ta maskojnë paligjshmërinë e tij në vend. Lufta e vërtetë nuk është në brigjet e huaja, por në rrugët e Iranit, ku populli dëshiron liri.
